Historie

Leny Bos vertelt:

“Niks is verschrikkelijker dan eeuwig honger te hebben, knagende honger, dag in dag uit, terwijl je je tegelijkertijd slap en lusteloos voelt. Het beheerst je hele leven, maand na maand. Het is nauwelijks te begrijpen voor wie dat nooit zelf heeft meegemaakt.

Ik was 14 in de hongerwinter van 1944. Als we thuis helemaal niks meer hadden, zei mijn moeder: ga maar naar Oma in Jaarsveld. Daar sjokten we dan heen, 12 kilometer door de sneeuw, moedeloos omdat we wel wisten dat het bij Oma ook geen weelde was. De honger heeft mijn verdere leven bepaald.

Ik had altijd zuster willen worden bij de kindertjes in Afrika, de juffrouw van de zondagschool kon daar zo mooi over vertellen dat ik wist: dàt wil ik later. Toen kwam de oorlog. Pas veel later dus ben ik via de kerk met de zending in Kenia in contact gekomen, en zijn Teus en ik toen we de kans kregen naar Afrika gegaan. We hebben tijdens de grote hongersnood van 1980 kinderen letterlijk aan onze voeten zien sterven. Acht jaar lang hebben we niks anders gedaan dan voedsel bijeen schrapen voor duizend kinderen.

Daar is in 2007 dit kindertehuis in Kenia uit voort gekomen voor 50 kinderen en hun verzorgers die er geregeld te eten krijgen en er een dak boven hun hoofd hebben. In 2009 is er de Stichting Keniaproject van gemaakt. Want het tehuis moet wel blijven draaien!”

Inmiddels zijn de oprichters van het tehuis overleden, de stichting wil het werk van Teus en Leny in hun geest voortzetten.